Van Ponferrada naar rustdag in Villafranca del Bierzo

Mijn lichaam is meer in mijn ziel dan dat mijn ziel in mijn lichaam is. Mijn lichaam en mijn ziel zijn meer in God dan in zichzelf.                 Mr. Eckhart

Na de zeer enerverende dag van 14 juli voel ik in al mijn vezels dat er een rustdag moet komen.... De kenau van de albergue in Ponferrada heeft daar nog een schepje bovenop gedaan door met uitgestrekte arm naar een stuk wildernis achter een gesloten hek te wijzen, waar ik m'n tentje mag  opzetten.....omdat ik aangeef dat ik erg moeilijk kan slapen op een zaal met 48 bedden en graag wil kamperen in de zeer aantrekkelijke tuin van het aangrenzende klooster.

Nou, wat wordt het? I am serious! Tent of bed? En ik kijk nog eens geshockeerd naar de wildernis, waar zo 'n leeuw uit tevoorschijn kan springen....Bed, zeg ik gedecideerd en ze loopt voor ons uit om het stapelbed aan te wijzen dat met alle andere bedden in een kelder ligt. Geen spatje daglicht te bespeuren.... Tegen de muur, than 't is a little bit quiet for you. Gô, ze is ineens aardig! 

Even later...vliegt de kampbeul op een meisje af dat haar rugzak bovenop haar bed legt. Oei...! Dat is tegen de hygiëneregels. Ze gooit de rugzak op de grond en scheldt het meisje uit.

Naast ons, dus naast Ammy ( ik lig altijd bovenin) komt de zeer stuurse enige andere fietser te liggen, die gelijk met ons is aangekomen en ons beslist geen goeiedag wil zeggen. Hij negeert elk contact dat iemand met hem wil maken. Hij gaat in zijn reader lezen....

Half elf binnen zijn en als ik om 10 voor elf in de keuken m'n melatonine ga innemen, word ik bijna de keuken uitgekeken. Medecins? Yes! Goedkeurend knikje. Voordat ik de slaapzaal bereik, struinen 2 mannen met rode lampen op hun hoofd voor mij uit naar de slaapzaal en doen het licht klokslag 11 uur uit. Ik moet op de tast m'n bed zoeken...

7.30 uur. De deur uit zijn! Oké! 

Hè, hè....we zijn eindelijk weer in het prachtige landschap waar we op adem komen. Voel me verzwakt en vraag Ammy of we tot Villafranca del Bierzo kunnen fietsen, 25 km verderop om wat uit te rusten. Dat voelt zwaar genoeg voor vandaag. Daar is ze het helemaal mee eens. Ik maak ruzie met een caféhouder, omdat hij niet begrijpt wat voor ontbijt ik wil. Heb slecht geslapen..., weet je.

Aangekomen in Villafranca del Bierzo op het terras van Plaza Mayor vinden we een Nederlander bereid zijn smartphone uit te lenen aan mij zodat ik contact kan maken met het thuisfront over het verlies van m'n smartphone. 

Aah, daar hebben we onze aardige fietser en bedgenoot ook! Ik spreek hem in het Nederlands heel kwaad aan en zeg:" Kan er misschien nu wél een goeiemorgen vanaf ?" Ha, ha! Hij weet niet hoe hij moet kijken...

We gaan op zoek naar onderdak en vinden een albergue met hotelallures! Albergue Leo. En dan is er ineens alom vriendelijkheid en luxe. Bestierd door Maria en haar vriend Pete, die er sinds december woont. Wij kunnen hier engels spreken. Pete, de Ier kent Nederland en is zeer blij ons te mogen ontvangen. We krijgen een prachtige kamer met 5 bedden en luxe badkamer. Het is een geweldig mooi oud huis, nog gedeeltelijk in verbouwing. Ik vraag of zij een adres kennen waar ik een massage zou kunnen krijgen. O, wij hebben 3 masseurs, die we kunnen bellen. Ik wil een vrouwelijke, maar Maria verzekert me dat zij ze alledrie uitgeprobeerd heeft en Marcos is de beste! 

Oké, dan Marcos! Hij is wel een hippie...o, des te beter, denk ik...En precies om 15.00 uur is ie er. Met wijde turquoise broek en grijs ringbaardje. Omdat ze nog geen speciale ruimte heeft voor de massages, gaat dit op zolder gebeuren, waar ook de was van de pelgrims hangt. Marcos stelt zijn massagetafel op en ik maak een praatje om wat aan de weet te komen van hem. Hij spreekt maar minimaal engels. En dan begint de massage....op meditatieve boeddhistische muziek en ik hoor de mantra om mani padme hum... om mani padme hum. Het kan niet beter. Marcos bromt geregeld mee en zijn vaardige handen en vingers vinden de meest behoeftige plekjes op benen, armen en rug. Dit is de beste massage ooit! En ik betaal hem graag wat meer dan gevraagd.

Verfrist en opgemonterd gaan Ammy en ik de stad in om wat te eten, maar verder kom ik niet. Er is een muziekfeest aan de rivier die avond, waar Marcos linea recta naar toe gaat, maar ik kan geen stap meer verzetten en ga vroegtijdig naar huis. Ammy is solidair! De massage doet z'n werk...ik word te loom...

De volgende ochtend, na een heerlijk ontbijtje in de lounge, waar de zus van Maria, Angela nu bedient, vertrekken we met goede moed naar het volgende avontuur. Ik beloof Angela hun fb-pagina leuk te vinden...

Buen Camino!