Een veelbelovende dag! CRUZ DE FERRO en Ponferrada

Quatorze juillet - 14 juli - 44e dag - 

Een veelbelovende dag! 

Want vandaag zullen we bij  het befaamde Cruz de Ferro aankomen. Een mijlpaal voor elke pelgrim. Daar mag je je lasten deponeren en nieuwe krachten opdoen voor het vervolg van je tocht. 

Het is zoals elke dag flink klimmen en helemaal flink omdat Cruz de Ferro op een top ligt van 1504 m. Onderweg rijden we een dorpje binnen of beter gezegd lopen we een dorpje binnen, omdat de weg ongeasfalteerd is en de huizen van ellende bijna in elkaar storten. Ik wordt meteen enthousiast, want het doet me aan Popeye-village denken in Malta waar de hele filmset van Popeye the Sailerman als toeristische attractie behouden is gebleven. Terwijl we doorlopen zien we de ene albergue na de andere verschijnen. Op de zanderige weg zie ik terrasjes, houten stellages voor de was etc. In het fietsboekje wordt nog gezegd, dat het een verlaten dorp is, waar één enkele eenvoudige albergue is te vinden, maar wij ontwaren er wel 6 tegelijk en er zijn er ook nog in aanbouw... én het wemelt er van de pelgrims. We lopen er een binnen en kunnen voor € 2 een ontbijtje nemen en nemen plaats op een wankelend houten bankje voor de deur, waar een vrouw gaat jammeren over haar dochter die maar niet komt....

De Camino is in opmars, al jaren en heel Noord-Spanje profiteert hiervan.

Als ik doorloop om te kijken of dit ook onze fietsroute is, blijkt dat niet zo te zijn. Het gaat als wandelpad de bergen in. Dus wij lopen terug en vervolgen onze weg op het asfalt. En dán zien we de geciviliseerde voorkant van Foncebadón, die Annemie zich herinnert van de vorige keer dat zij daar Keltisch heeft gegeten in een hut met rond strooidak. Zie foto! 

En dan bereiken we inderdaad Cruz de Ferro, waar af en aan mensen een foto van zichzelf maken, al of niet met selfie-stick. Wij sluiten ook aan, want we zijn aan de beurt. Het is een mooi moment.

Dit is ook een plek waar iedereen iets achterlaat. Materiëel ( een steentje,  briefje, lintje of iets  dergelijks) en / of geestelijk. Ik trek me terug bij de kapel in het veld eromheen en er is één gedachte die door me heen gaat. " Ik laat alles los....alleen de Liefde blijft over." 

En 20 km verderop in Molinaseca laat ik  m'n smartphone liggen.....ja, dat is nog eens echt loslaten.... Ongewild weliswaar, maar kennelijk broodnodig. Dit is de les die ik moet leren. Ook zonder phone kun je reizen. Hoe  bevredigend het ook is om verslag te maken, je hebt minder zorgen, minder werk en minder stress. En dat blijkt ook zo te zijn. Ik voel me bevrijd! Heerlijk! Nu hoef ik niets meer te doen en kan ik zoals Annemie fietsen....Gelukkig kan ik nog foto's maken met de Nokia van Ammy, zodat ik toch iets kan vastleggen van het laatste stuk fietstocht.

Het is nog een heel gedoe om aangifte te doen. We fietsen eerst 5 km terug, een vreselijke klim, terug naar Molinaseca om te kijken of.... dan ga ik op zoek naar een politiebureau. Dat is er niet....een vrouw die engels spreekt, belt voor mij de politie. Wij moeten terug naar Ponferrada ( toch in onze richting! ) We gaan naar de Policia Local. Zij kunnen nauwelijks met ons communiceren, want ze spreken geen engels. Dan sturen ze ons naar het andere end van de stad naar de Policia Nacional. Er wordt een vrouw bijgehaald die engels spreekt. En dan kan de aangifte gedaan worden...!

Daarna moeten we nog op zoek naar een Albergue en komen best op tijd aan, zelfs om nog een hapje te eten in het dichtsbijzijnde café/restaurante. Maar we zijn wel gaar, dat begrijp je. En dan worden we ook nog eens ontvangen en gedirigeerd door een vrouwelijke kampbeul!   Dat verhaal een volgende keer....

Het was een veelbelovende dag! Una giornata particulare of is het Un dia muchos promessos....?

Ola, Olé Muchos gracias!